Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014


Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΑΓΕΙ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΟΙΣΗ.

Η κομματικοποίηση η πολιτική εμπάθεια τα κληρονομικά οφίτσια πρέπει να απουσιάζουν από τις μικρές κοινωνίες. Τα προβλήματα είναι κοινά και μας αφορούν όλους ανεξαιρέτως η λύση πάντα είναι μια.

   Στόχος όλων των κατοίκων, αλλά και των αιρετών αντιπροσώπων τους θα πρέπει να είναι η λύση των προβλημάτων ,η αναβάθμιση και η ανόρθωση του θεσμού της Τ.Α.

     Η κομματικοποίηση και η ανάδειξη αντιπροσώπων χωρίς κριτήρια αξιοκρατικά ,αποδυναμώνει την τοπική κοινωνία και καταργεί την περίφημων ρήση του ΠΙΤΤΑΚΟΥ του ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ  «ΑΡΧΗ ΑΝΔΡΑ ΔΕΙΚΝΥΣΗ» πρόκειται περί αλάθητης γνώμης διάκρισης του ήθους, των ιδιοτήτων και των προθέσεων του άρχοντος.

   Συνεπώς ο άρχων δια να ασκήσει την διοίκηση(η οποία ως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες είναι η επιστήμη των επιστημών και η τέχνη των τεχνών).Πρέπει να έχει ήθος. Τούτο δε προσέτι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και ειδικό βάρος της χρηστής διοίκησης. Η δε χρηστή διοίκησης είναι συνυφασμένη με την έννοια της δικαιοσύνης και της ίσης μεταχείρισης της γενναιοφροσύνης και της μακροθυμίας προς όλους τους συνανθρώπους .Ο άρχοντας πρέπει να έχει φυσική ποιότητα και ατομική αγωγή, τη μόρφωση, το περιβάλλον, την οικονομική κατάσταση, την επίδραση της οικογενειακής κατάστασης και παράδοσης. Όλα αυτά τα οποία συμβάλλουν τελικώς και εις το ύφος του ηθικού αναστήματος. Παράλληλα με την μόρφωση ο ΑΡΧΩΝΤΑΣ θα πρέπει να έχει ΠΑΙΔΕΙΑ η οποία θα του εξασφαλίζει εκτός από την διάνοια ,αλλά και την διανόηση κάτι που λείπει παντελώς. Μια έννοια που ίσως είναι άγνωστη από τους τοπικούς άρχοντες, είναι άλλο πράγμα η νόηση και άλλο η διανόηση, είναι άλλο πράγμα η μόρφωση και άλλο η παιδεία.

    Παιδεία για το πνεύμα και μόρφωση για την ύλη. Ο τόπος έχει ανάγκη από διοικούντες που να έχουν διανόηση, διανοητική ή ορθολογιστική νοημοσύνη που είναι απαραίτητη για την επίλυση προβλημάτων στρατηγικής , λογικής  διοίκησης, δηλαδή υψηλό δείκτη νοημοσύνης(ΙQ). Εκτός αυτού χρειάζεται να έχει και συναισθηματική νοημοσύνη (ΕQ). Που μας επιτρέπει  να νοιώθουμε τόσο τα συναισθήματα τα δικά μας όσο και αυτά των άλλων. Μας δίνει συμπόνια ,θέρμη κατανόηση, αγάπη, κίνητρο να αντιδρούμε σωστά στον πόνο η στη χαρά. Ένα τρίτο είδος νοημοσύνης είναι η πνευματική νοημοσύνη (SQ). Είναι το υπέρτατο καύσιμο που τροφοδοτεί το μέσον και τις συνθήκες εκείνες ούτως ώστε να νιώσουμε  ευτυχία και υπαρξιακή πληρότητα. Με τον όρο αυτό έχουμε την δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε και να επιλύουμε προβλήματα ουσίας και αξίας. 

    Η Ελληνική κοινωνία, το ’χει αμαρτία να κυβερνιέται από τους ίδιους ανθρώπους η τους απογόνους τους, γι’ αυτό βλέπουμε να διαιωνίζεται ένα τέλμα και να μεσουρανεί ο παλαιοκομματισμός  και η μικροπολιτική. Το πολιτικό διάλογο, το όραμα ,την πρόταση για τον  τόπο, οι υποψήφιοι τα έχουν αντικαταστήσει με την παρουσία τους σε κάθε είδους κοινωνικές εκδηλώσεις και σε διαπροσωπικές σχέσεις.

     Μια τοπική κοινωνία για να προοδεύει πρέπει να μην είναι σκλάβος του εγωισμού μιας μειοψηφίας ανθρώπων. Έχουμε ανάγκη από ένα σύγχρονο λόγο της πολιτικής για την κοινωνία και την δημοκρατία πρέπει να επαναφέρουμε την ισηγορία.

      Τίποτα δεν θα αλλάξει ,αν οι υποψήφιοι θα είναι οι εκλεκτοί των δύο κομμάτων και οι εκλεκτοί των διαπροσωπικών σχέσεων.

     Οι πολίτες πρέπει στις προσεχείς αυτοδιοικητηκές εκλογές να πραγματοποιήσουν μια πολιτική υπέρβαση να  αγνοήσουν το πολιτικό κατεστημένο ,να ψηφίσουν ακομμάτιστους υποψηφίους , έντιμα άτομα χωρίς δεσμούς με το αμαρτωλό παρελθόν και τα κόμματα ιδίως τα δύο που εναλλάσσονται στην εξουσία. Θα είναι ένα ισχυρό μήνυμα στο πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε εδώ. Μόνο η ΑΡΙΣΤΑΡΧΙΑ θα χαρίσει ελευθερία και θα απαλλάξει τις τοπικές κοινωνίες από την φαυλότητα και την υπανάπτυξη.

Χωρίς αυτήν οι κοινωνίες οπισθοδρομούν ,εκβαρβαρί

Ζονται ,γελοιοποιούνται.

   Μια νέα πολιτική ,με πρόσωπα νέα ,χωρίς βεβαρημένο πολιτικό μητρώο , με  ηθική, ανιδιοτέλεια, ήθος, όραμα, σχέδιο και αγάπη για τον τόπο 

 θα είναι άγγελος λάτρης ιδεολογιών της ζωής και όχι ιδεολογιών του θανάτου .Τα ψέματα τελείωσαν…

   Ο βαθμός της Δημοκρατίας και της ευημερίας ενός τόπου, εξαρτάται από την αρετή των αρχόντων. Και το χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο η μια κοινωνία η μια ολόκληρη χώρα είναι να κυβερνάται και να εξουσιάζεται από τους κατωτέρους, τους ιδιοτελείς, τους μη έχοντες γνώμη , γνώση, γιατί αυτοί δεν θα μπορούν να νοιώσουν τις μεγάλες ανθρωπιστικές έννοιες που είναι η «Αρετή», η «Δικαιοσύνη», και η «Ηθική». -----

 

                ΚΑΡΜΙΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

             (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ) ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ

                             ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ   2014-03-14
               6937128163  -----

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014


Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ...!

Γνωρίζω ότι οι ασχολίες σας είναι πολλές και ασφαλώς θα σας είναι δυσχερές να εγκύψετε στα ληρήματα της ταπεινής μου γραφίδας. Αλλ’ επειδή όλα τα Συντάγματα από καταβολής Ελληνικού Κράτους (1-1-1822), μου αναγνωρίζουν το δικαίωμα του «ἀναφέρεσθαι εἰς τάς ἀρχάς», τολμώ –παρότι γνωρίζω ότι το σχετικό άρθρο του Συντάγματος εμπίπτει στις περιπτώσεις φαιδρότητας– να σας απευθύνω την ύστατη τούτη έκκληση:
Κύριε Πρωθυπουργέ, αφού δεν μπορείτε να μας αφήσετε να ζήσουμε ήσυχα, αφήστε τουλάχιστον να πεθάνουμε ήσυχα! Είναι απαράδεκτο άνθρωποι της δικής μου ηλικίας να ασχολούνται από νυκτός μέχρι πρωίας με το τι πρέπει σήμερα να μαζέψουν για την εφορία ή τι ποσό οφείλουν εντός των προσεχών ημερών να πληρώσουν στην εφορία. Οι σοφοί σας σύμβουλοι κάθε ημέρα ανακαλύπτουν και νέους τρόπους να μας αιματορρουφήξουν.
Οι μέθοδοι εισπράξεως χρημάτων, που εφευρέθηκαν εσχάτως, Κύριε Πρωθυπουργέ, παραπέμπουν στις μεθόδους του Αλή Πασά, που αντί να βάζει τον «τζελάτη» (δήμιο) με μια σπαθιά να κόβει το κεφάλι του ραγιά, τον έβαζε να τον κόβει φέτες, ξεκινώντας από τα δάκτυλα και προχωρώντας στα πόδια και στα χέρια, μέχρι να φθάσει στην αποκοπή του κεφαλιού. Ήθελε κι αυτός και τα «ρετζάλια» του (δεν γράφω ρετάλια· ρετζάλια ήσαν οι αξιωματικοί του) και οι «τζοχανταραίοι» του να απολαμβάνουν το θέαμα του μαρτυρίου.
Στο έσχατο αυτό σημείο του παρατεταμένου μαρτυρίου έχουμε φθάσει όλοι όσοι δεν πήραμε τη ζωή μας σαν «μαγκιά» (ενθυμείσθε ασφαλώς το Λαλιωτικό σύνθημα «η ζωή είναι μαγκιά»!) και μοχθήσαμε να στήσουμε νοικοκυριά, για τα παιδιά μας και για τα γεράματά μας. Τώρα που φθάσαμε στο όριο των «υπερήφανων γηρατειών», θαρρείτε, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι είναι δυνατόν με ισχυαλγίες, οσφυαλγίες, αρτηριακές πιέσεις, καρδιοπάθειες, άσθματα και άλλα τινά να στεκόμαστε ώρες στην ουρά για να πληρώσουμε τα διαρκώς επινοούμενα χαράτσια; Κι αν κάποτε αξιωθούμε να φθάσουμε προ του εφοριακού, νομίζετε ότι αρμόζει στην αξιοπρέπειά μας να παζαρεύουμε σαν Αιγύπτιοι... καμηλιέρηδες;
Κύριε Πρωθυπουργέ, ένας προκάτοχός σας στα χρόνια της νεότητάς σας, είχε πει, απευθυνόμενος στον υπουργό του επί των οικονομικών, το πολυθρύλητο: «Δωσ’ τα όλα»! Σεις, γιατί δεν κάνετε το αντίθετο; Να πείτε στον αρμόδιο για τις φοροεισπράξεις «μινίστρο» σας κάτι απλό: «Παρ’ τα όλα». Να ξεμπλέξουμε! Και να μην έχουμε αγωνιά μη μας κλέψουνε. Αλλά τι να πάρουν οι «χαρατσήδες» σας, Κύριε Πρωθυπουργέ; Η κυβέρνησή σας έχει στραγγίξει μέχρι τρυγός ( τρύξ –γός είναι το κατακάθι του οίνου) τα όποια αποθέματά μας· έχει στραγγίξει ως τη στερνή ρανίδα το μαστό της αγελάδας. Φοβάμαι ότι στο εξής, αντί να βγάζει γάλα, ο μαστός της Ελλάδος-αγελάδος, θα κατεβάζει αίμα. Με πάσαν έννοιαν. Θαρρώ, εννοείτε τι εννοώ.
Σήμερα, Κύριε Πρωθυπουργέ, εμείς τα «περήφανα γηρατειά» μοιάζουμε με τη χελώνα που δέχεται επίθεση και μένει στο καβούκι της και μόνο κάπου-κάπου βγάζει το κεφάλι της προς τα έξω και κοιτάζει γύρω. Μα τι να δει; Και το ξαναμαζεύει πάλι μετά από λίγο. Όπου να στρέψουμε το βλέμμα μας, βλέπουμε ανθρώπινα ερείπια. Φαντάζεστε, Κύριε Πρωθυπουργέ, πόσο οδυνηρό είναι για μένα να με πλησιάζει ένας νεαρός και να μου ζητάει ένα ευρώ για να φάει, όταν εγώ τον περνάω 60 χρόνια ζωής; Ξέρετε, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι υπάρχουν άνθρωποι της ηλικίας μου που παρακαλούν τον Θεό να τους χαρίσει χρόνια για να γηροκομήσουν τα παιδιά τους;
Έχω διαβάσει, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι η κατάθλιψη είναι θυμός που έχει στραφεί προς τα μέσα. Αλλά πόσο μέσα θα πάει; Κάποτε θα ξεσπάσει. Και τι θα γίνει, αν ο θυμός αυτός βγει προς έξω; Όταν ο θυμός γίνεται σεισμός, τότε οι κοινωνικές εκρήξεις ξεπερνούν και αυτές της Αίτνας και του Κρακατάου.
Προσωπικά, και μετά από φοροδοσία/αιματοδοσία 52 ετών, δικαιούμαι να έχω αξίωση μιας περισσότερο αξιοπρεπούς μεταχειρίσεως από τις αρμόδιες υπηρεσίες και όχι η δύσμοιρη σύζυγός μου –αντί να μου «παίρνει βεντούζες»– να ξαγρυπνά ψάχνοντας χαρτιά για το σπίτι που κατοικούμε, σπίτι του 1952, το οποίο έχουμε δηλώσει μέχρις εσχάτης γωνιάς πάνω από 60 φορές! Μήπως πρέπει να δηλώσουμε και την ελιά που φύτεψα φέτος; Δεν είναι ευχάριστη η επίσκεψη σε μια δημόσια υπηρεσία. Μου προκαλεί λόγω στενοχωρίας (στενότητας χώρου) στενοχώρια και δυσφορία. Και όσα ακούγονται εκεί, δεν γράφονται στο χαρτί. Κάποτε ένιωσα σαν ιεροκήρυκας σε έκθεση πορνογραφίας.
Με την παρούσα δεν ζητώ τον οίκτο σας. Που ποτέ δεν ζήτησα. Απλώς θέλω για ύστατη φορά να θυμίσω (κι όχι μόνο σε σας), ποιος είναι ο ρόλος του πρωθυπουργού. Που δεν είναι –επαναλαμβάνω– ρόλος να εγκρίνει φορολογικά μέτρα. Ο ρόλος του είναι άλλος. Μια κυβέρνηση είναι σαν το παλιό καλό ρολόι με κουρδιστήρι. Και ρόλος του πρωθυπουργού είναι να κρατάει το ρολόι αυτό καλά κουρδισμένο. Δυστυχώς, η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός μοιάζουν με ξεκούρδιστο ρολόι. Τι χρειαζόταν η μισή κυβέρνηση να κουβαληθεί στην Κεφαλονιά; Και η αντιπολίτευση μαζί! Δεν υπήρχαν αρμόδια όργανα για να συντονίσουν αυτό που πρέπει να γίνει; Οι υπουργοί πρέπει να τα συντονίζουν όλα; Τότε τι χρειάζονται τα λοιπά όργανα;
Αυτά που γίνονται, Κύριε Πρωθυπουργέ, από την κυβέρνησή σας είναι –αν όχι ανόητα– πάντως ακατανόητα. Μας πνίξατε στα ακρωνύμια. Είναι ευκολώτερο να μάθεις Σανσκριτικά παρά να μάθεις τι σημαίνουν τα αρκτικόλεξα αυτά. Τότε ένας τόπος κυβερνάται καλά, όταν η κυβέρνηση κινείται σ’ ένα όριο που μπορεί να το νιώσει κανείς, ακόμη και να το κατανοήσει. Δεν ανήκω στη χορεία των σοφών που περιστοιχίζουν κάθε υπουργό. Ωστόσο, όταν ταξιδεύω με τον ηλεκτρικό, άνθρωποι απλοί με ρωτούν: «Τι γίνεται στον τόπο αυτό;». Και δεν ξέρω τι να αποκριθώ. Συχνά μου έρχεται στη μνήμη μια φράση: «Η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται· είναι ακόμη χειρότερη». Να απαντήσω έτσι; Σας ερωτώ...
Η αισιοδοξία δεν είναι θέμα «γραμμής».