Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  28—09—2017.

ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΤΟΥ ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ.
 Η παρακάτω επιστολή του μεγάλου συγγραφέα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να κυκλοφορεί  και πολύ περισσότερο  στις ψυχές όσων την έχουν διαβάσει.
  Θεώρησα καλό να την αλιεύσω από το διαδίκτυο και να την δημοσιεύσω για να την διαβάσουν , να την εμπεδώσουν , να  μιμηθούν, τα στερνά αληθινά του λόγια και άλλοι αναγνώστες, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τελικά τη αξίζει σε αυτή τη μικρή ζωή που βιώνουμε;
   Αισθάνομαι πολύ μικρός για να κάνω και την ελάχιστη κριτική, σε αυτά τα αληθινά  λόγια.
    Θα πω μόνο ότι είναι ένα κείμενο Ανθρώπινο, Αληθινό καρδιάς βγαλμένο μέσα από τη ζωή που σίγουρα όποιος το διαβάσει θα καταλάβει την αληθινή ουσία της ζωής.   
       Μεταφέρω τα λόγια του από το διαδίκτυο ακριβώς όπως ο μεγάλος αυτός συγγραφέας τα έγραψε λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
... "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.’’
  Ένα μάθημα του πώς πρέπει όλοι  να  αντιλαμβανόμαστε  την ζωή , ξεφεύγοντας από το κυνήγι της ύλης και της ματαιοδοξίας.
    Η ΖΩΗ δεν είναι αυτό που κάποιος έχει ζήσει αλλά  εκείνο που θυμάται και διηγείται.
    Η ΖΩΗ είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο δώρο.
                                   ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                          (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)
                                         ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ    28—09—2017.
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ



Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ.  5—9-2017.
  Η ΜΑΖΑ ΑΠΟΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
   Όλοι  μας κάποια στιγμή στις συναναστροφές που έχουμε με τους γύρω , την κοινωνία γενικά, λίγο πολύ θα έχουμε υποστεί μια διάκριση από τη συμπεριφορά των γύρω μας. Σίγουρα σε κάποιες παρέες , σε διάφορες συζητήσεις εάν δοκιμάσουμε να εκφραστούμε διαφορετικά από την πλειοψηφία, την μάζα, όλοι θα υποπτευθούν ότι ίσως  είσαι τρελός βαρεμένος όπως συνήθως λέγεται και γενικά θα καταλήξεις στην παρέα  περιθωριοποιημένος.
  Εάν όμως ανήκεις στην μάζα και συμφωνείς με όλα θεωρείσαι λογικός. Όσο διαφέρεις έχεις άποψη, έχεις δική σου ξεχωριστή γνώμη , για την μάζα θα είσαι το κόκκινο πανί. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις , δεν σου παρέχει κανένα περιθώριο η μάζα, να αναπτύξεις την ατομικότητα σου , εκτός ελαχίστων περιπτώσεων  εξάλλου και αυτοί που διαφέρουν από τους πολλούς είναι ελάχιστοι. Είναι αυτοί που δίνουν μια ξεχωριστή μάχη στη ζωή , από μικρά παιδιά. Είναι αυτή που πιστεύουν στην αριστεία, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι στη ζωή εκ φύσεως δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι.
   Γιατί καταργώντας την αριστεία, την ευγενή άμιλλα έρχεσαι αντιμέτωπος με την εξέλιξη της ίδιας της ζωής.
   Η κατάργηση του άριστου μαθητή να είναι σημαιοφόρος στις Εθνικές παρελάσεις, ισοπεδώνει όλους τους μαθητές στο ίδιο επίπεδο.
   Θυμάμαι από το σχολείο ότι ο Σημαιοφόρος ήταν ο στόχος , το πρότυπο η  εικόνα του πολύ καλού μαθητή που όλοι θα θέλαμε να είμαστε, υπήρχε τελικά ευγενής ανταγωνισμός, σε επίπεδο γνώσεων και παιδείας καταργώντας παράλληλα την μαζικοποίηση ότι όλοι είμαστε ίδιοι.
    Στις παρελάσεις πηγαίναμε από Εθνικό συναίσθημα αλλά πάντα προσέχαμε ποιος είναι ο Σημαιοφόρος και νοιώθαμε θαυμασμό γιατί ξέραμε ότι είναι ο καλύτερος στην τάξη, ήταν ένα ωραίο  συναίσθημα απέναντι σε αυτό το μαθητή και ας ήταν άγνωστος.  
   Ο Σημαιοφόρος,  ήταν ένα κίνητρο , έστω ελάχιστο να μάθει ο μαθητής από μικρός να διαφέρει, βέβαια πάντα με στόχο το καλύτερο. Όταν καταργείς τον έπαινο, την  συμβολική  επιβράβευση  με αυτό το ιερό σύμβολο τι νόημα έχει να συζητάμε για μια κοινωνία αξιών, για Εθνική συνείδηση,  για ένα κόσμο που να μην παρασύρεται από την μάζα, την εικόνα, το δήθεν τελικά.
    Με την κλήρωση δεν αναδεικνύεται ο καλύτερος γιατί  εκεί πλέον μιλάει καθαρά η τύχη, με την επίδοση  την μάθηση, την σχολική στάση, μπορούμε να αναδείξουμε την αξία του μαθητή, τιμώντας τον κατόπιν  συμβολικά στην παρέλαση με το πιο ιερό σύμβολο της  Ελληνικής Σημαίας  με τον σταυρό της ορθοδοξίας μας. Δηλαδή το τόσο τιμητικό, του να είσαι σημαιοφόρος μετατρέπεται σε μια διαδικαστική υποσημείωση, σε μια διαδικασία λοταρίας, σε μια μαζικοποίηση που αυθαίρετα καταργείται η αριστεία του μαθητή.  Παίρνοντας το μήνυμα τα παιδιά ότι για να ξεχωρίσουν δεν χρειάζεται πλέον προσπάθεια αλλά καθαρά τύχη.  
   Καμία κοινωνία  δεν πάει μπροστά , πιστή στο δόγμα του εξισωτισμού προς τα κάτω, ανατρέποντας παραδόσεις ριζωμένες στην ψυχή ενός λαού,   στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού. 
   Χωρίς κοινωνικούς στόχους και χωρίς την επιβράβευση του καλύτερου, του άριστου, του άξιου όχι μόνο στο σχολείο αλλά  σε όλους τους τομείς της ζωής, δεν εξελίσσεται η ζωή .
     Καταργώντας τις ανθρώπινες  αξίες , σαν συνέπεια θα είναι να δημιουργήσουμε αυτό που προανέφερα μια μάζα ανθρώπων χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς ιδανικά που φυσικό θα είναι να επικρίνει χλευαστικά, αρνητικά, την ατομικότητα γιατί θα είναι διαφορετική από αυτή.
   Με τελικό αποτέλεσμα ο καλύτερος να απομονώνεται και να επικρατεί η λεγόμενη θεωρία των φελλών.
   Οι μάζες θεωρούν τρελό οποιονδήποτε ξεφεύγει από αυτή. Από αρχαιοτάτων χρόνων έχουμε χιλιάδες  παραδείγματα , επιφανών, σπουδαίων ανθρώπων, που τους θεώρησε  η μάζα τρελούς, η τους έβαλε στο περιθώριο με μόνο κριτήριο την διαφορετικότητα τους .
    Ο άνθρωπος είναι μια διαδικασία, ένα γίγνεσθαι. Ένα ζώο γεννιέται και παραμένει ένα ζώο. Για τον άνθρωπο συμβαίνει το αντίθετο, μπορεί να εξελιχθεί σε απίστευτο βαθμό ο νους του, από την γέννηση μέχρι τον θάνατο.  Βέβαια για να έχεις μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να αποβάλεις ότι αρνητικό και σάπιο υπάρχει μέσα σου. Χρειάζεται πολύ θάρρος για να προσπεράσεις όλες τις υποκρισίες, τις μάσκες, την κακία, κ.α. που εγκλωβίζουν έναν άνθρωπο να εξελιχθεί ψυχικά και πνευματικά.
    Οι μάζες πολλές φορές δεν ικανοποιούνται με την αλήθεια, θέλουν να ακούνε ωραία ψέματα , λαϊκισμούς ιστορίες με φαντασία, απεχθάνονται την αλήθεια, την ανάλυση σε μια συζήτηση,  την πραγματικότητα.
     Οι μάζες δεν μπορούν να ανεχθούν την ατομικότητα   και το ιδιαίτερο ξεχωριστό μονοπάτι   ενός ανθρώπου.
    Η μαζοποίηση είναι μια κατάσταση κατά την οποία μια ομάδα ανθρώπων αποκτά τα χαρακτηριστικά μιας άβουλης μάζας και   μετατρέπεται σε παθητικό δέκτη ιδεών και εντολών.
  Το φαινόμενο αυτό έχει αρνητικές συνέπειες τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο γιατί σηματοδοτεί την απώλεια της προσωπικής  βούλησης και την  υιοθέτηση   μιας ενιαίας καθοδηγούμενης αντίληψης.
   Σημασία όμως στη ζωή έχει να ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο σαν ολοκληρωμένα άτομα, με ατομικότητα   άποψη,  λογική κριτική σκέψη,  σωφροσύνη   και να μην μας παρασύρει το κύμα.
    Γιατί  μόνο τότε θα καταφέρουμε να γίνουμε δημιουργοί σε αυτή την μαζική  παγκοσμιοποιημένη  κοινωνία  που ζούμε.     
                                        ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                                                  (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)   
                                                  ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ
                                                  5—9—2017
    



 ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ   10—11—2017.
<<ΜΕΡΙΣΜΑ>> ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΗ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ.
    Με τον όρο <<Μέρισμα>> εννοείται το Μερίδιο που προκύπτει από τα καθαρά κέρδη μιας ανθηρής επιχείρησης η εταιρείας που αναλογεί στην εκάστοτε μετοχή του κάθε μετόχου.
   Έχει γίνει γνωστό από το τύπο, από την ίδια την κυβέρνηση ότι προτίθεται τις ημέρες των εορτών να προσφύγει σε μια πράγματι φιλανθρωπική, ευγενή πράξη με την διανομή <<κοινωνικού μερίσματος>> σε συγκεκριμένες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού. Σίγουρα με καθαρά οικονομικά,  κοινωνικά  αντικειμενικά κριτήρια. Μέχρι εδώ όλα καλά, σίγουρα δεν πρόκειται να υπάρξει όσων αφορά την πράξη αυτή αντίθετη άποψη. Βέβαια οι πληροφορία αυτή σε έναν σκεπτόμενο που γνωρίζει την πραγματική κατάσταση της οικονομίας σήμερα χωρίς να ωραιοποιεί τα πράγματα , προκαλεί κάποιες  εύλογες ανησυχίες.
   Όλοι εμείς που είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το κέρδος από τη δουλειά μας, προκύπτει από μια απλή λογιστική πράξη , από τα έσοδα και τα έξοδα. Από τα οποία βγάζουμε το καθαρό κέρδος. Εάν τα έξοδα και οι υποχρεώσεις μιας επιχείρησης  είναι περισσότερα από τα έσοδα , τότε τα κέρδη είναι μηδενικά άρα δεν μπορεί να υπάρξει κέρδος η το λεγόμενο <<μέρισμα>> στους μετόχους της επιχείρησης. Το κράτος με καθαρά οικονομικούς όρους μπορούμε κάλλιστα να το αποκαλέσουμε μια επιχείρηση με βασικούς  μετόχους , τους πολίτες του οι οποίοι συμμετέχουν στην πρόοδο της επιχείρησης και τέλος απολαμβάνουν τα εκάστοτε κέρδη. Εφόσον όμως το κράτος χρωστάει είναι σε πτώχευση και βρίσκεται σε επιτροπεία, κατά συνέπεια πώς θα προκύψει πλεονάζον μέρισμα για να μοιρασθεί σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού;  Η στους μετόχους του;
  Ας υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο πλεόνασμα που πρόκειται να διανεμηθεί προκύπτει από τα αναπάντεχα αυξημένα έσοδα του (ΕΦΚΑ). Ο ασφαλιστικός αυτός οργανισμός όμως δεν είναι μια επιχείρηση που έχει την δυνατότητα να αποφέρει κέρδη και εξάλλου δεν απαρτίζεται από μετόχους, αλλά μόνο από ασφαλισμένους, οι οποίοι τώρα πληρώνουν πολύ πιο  αυξημένες δόσεις ανάλογα με τον τζίρο της δουλειάς τους.
    Πληρώνουμε κάθε μήνα οι περισσότεροι με δυσκολία την εισφορά μας, με σκοπό να έχουμε σαν πολίτες μια χροιά ανταποδοτική από το κράτος.
    Εδώ θέτω το εύλογο ερώτημα, ανταποκρίνεται η πολιτεία σε αυτή την λογική υποχρέωση που έχει;
    Από τα νοσοκομεία μας λείπει ο απαραίτητος ιατροτεχνονολογικός εξοπλισμός, περιφερειακά ιατρεία, κέντρα υγείας στερούνται βασικών υλικών. Ιατροί και νοσηλευτές λείπουν γιατί το κράτος δεν κάνει προσλήψεις.  Το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της Παιδείας . Ζώντας στην περιφέρεια , διακρίνω καθημερινά πόσο ελλιπές  είναι το οδικό και αγροτικό δίκτυο. Βέβαια  τα άλυτα προβλήματα είναι πάρα πολλά λόγω έλλειψης χρημάτων.
     Η ασφαλιστική εισφορά από τον εκάστοτε ασφαλισμένο γίνεται , περικόπτοντας δαπάνες από το υστέρημα του  για να του παρέχει το κράτος ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μια αξιοπρεπή σύνταξη. Άρα το πλεόνασμα μπορούμε να πούμε ότι θα προκύψει από το κράτος η τον ΕΦΚΑ ειδικά όταν καλύψει όλα του τα έξοδα και έτσι το πλεόνασμα θα πάρει τη μορφή των αποθεματικών.
   Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχει πλεόνασμα από ασφαλιστικό φορέα, τότε τα χρήματα αυτά θα πρέπει να στραφούν για την βελτίωση των υποδομών στο χώρο της υγείας και μόνο. Με το εν λόγω πλεόνασμα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν έργα υποδομής .
   Θα μπορούσαν να μειωθούν οι ουρές που υπάρχουν γενικά στις δημόσιες υπηρεσίες για να εξυπηρετείτε ο πολίτης. Με το εν λόγω υποτιθέμενο πλεόνασμα θα μπορούσαν να γίνουν βασικές και απαραίτητες υποδομές χωρίς πελατειακά και ψηφοθηρικά κριτήρια βελτιώνοντας την απλή καθημερινότητα των πολιτών .
   Και πάνω από όλα διοχετεύοντας  πόρους περισσότερο στο κομμάτι της υγείας που είναι το πιο σημαντικό για όλους μας.   
   Σίγουρα σε μια ευνομούμενη δίκαια κοινωνία με κοινωνικό πρόσωπο , το πιο σημαντικό πράγμα είναι η αλληλεγγύη και  η στοργή που δείχνει η πολιτεία στα πιο φτωχά της μέλη.
    Σε κάθε κράτος όπως και στο σύμπαν τα πάντα πρέπει να  είναι ένα. Δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος αν πάσχει το όλον, η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου.  Πρέπει η πολιτεία να έχει πάντα σαν βασικό της σκοπό την αλληλεγγύη  με μια καθαρή κοινωνική πολιτική.
   Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπάρχουν πλεονάσματα ,  την στιγμή που πάσχει το όλον και σε ένα κράτος που είναι ήδη χρεοκοπημένο.
    Σε ένα κράτος που χρωστάει όχι μόνο στους δανειστές του , αλλά στους απλούς πολίτες , χρήματα που τα στερούνται από το εισόδημα τους, σε ένα κράτος που προστίθενται μνημόνια και καινούργια χρέη.
    Σίγουρα ένα κράτος  δικαίου   χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη των δομών της αλληλεγγύης και της παροχής υπηρεσιών στους πολίτες του.
    Σίγουρα όμως παροχές τύπου δωρεών και ελεημοσύνης προς ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, θα πρέπει να επιτελεί η Εκκλησία μας  και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπως πολύ σωστά το κάνουν χωρίς να το διατυμπανίζουν τελείως άδολα και μπράβο τους γιατί  βασικός σκοπός τους είναι μόνο η προσφορά στον άνθρωπο.
    Βασικός όμως σκοπός του κράτους δικαίου είναι  η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας χωρίς παροχές τύπου ελεημοσύνης, που στην ουσία μακροπρόθεσμα δεν λύνουν κανένα πρόβλημα , αλλά ενέχουν τον κίνδυνο που χρόνια πάσχει η κοινωνία μας την εξαγορά της συμπάθειας συγκεκριμένων ομάδων, που κατά συνέπεια  θα εκφρασθεί φυσιολογικά  στην κάλπη.
    Σκοπός του κράτους, εάν προκύπτει πραγματικό  <<μέρισμα>>  θα πρέπει να είναι η δημιουργία υποδομών για <<όλους>> τους πολίτες, η ελάφρυνση του χρέους ,  η μείωση της φορολογίας και η λύση χιλιάδων αυτονόητων καθημερινών  προβλημάτων που  μας βασανίζουν καθημερινά λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων.  
    Η εκάστοτε κυβέρνηση θα πρέπει να εξασκεί την <<τέχνη της Πολιτικής>>, συλλογικά για όλους τους πολίτες.   
    Με την <<τέχνη της ελεημοσύνης>> δεν προάγεται καμία κοινωνία.
     Η Ελλάδα είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυναμικές. Έπρεπε να δανείζει και όχι οι πολίτες της να χαίρουν το προνόμιο της ελεημοσύνης και ούτε να δανείζονται.
      Εάν ρωτούσατε  έναν επαρκή επιστήμονα, η σοβαρό πολιτικό ποια χώρα στην Ευρώπη έχει τις μεγαλύτερες αναπτυξιακές οικονομικές δυναμικές σήμερα , για να αναπτύξει μόνο τον πρωτογενή τομέα, θα σας απαντούσε σίγουρα  ότι είναι η Ελλάδα.
                                     ΚΑΡΜΙΡΗΣ   ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                             ( ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)  ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ 
                                         10—11—2017.  
       
  

    
ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  13—12—2017.
ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.
   Εάν ζούσε σήμερα ο Αριστοτέλης , σίγουρα θα μας έλεγε ότι με  τον πολιτικό λόγο που επικρατεί , δεν μπορείς να οικοδομήσεις μια υγιή κοινωνία.
   Η  κοινωνική συγκυρία όπως έχει διαμορφωθεί πλέον δεν αναζητεί πολίτες που κατέχονται μόνο από τηλεοπτική η άλλου τύπου διασημότητα να την εκπροσωπήσει , η απογόνους πολιτικών οικογενειών έχει ανάγκη από στελέχη και πολίτες που έχουν  πλούσιο βιογραφικό, ένσημα εργασίας, δημιουργίας στον παραγωγικό εργασιακό  και κοινωνικό τομέα.
   Θα πρέπει να αρχίσει τώρα πλέον μια σοβαρή συζήτηση για την εκπαίδευση, την παιδεία, την ανάπτυξη, τον πρωτογενή τομέα, την Ελληνική πολιτική παιδεία.
    Θα πρέπει τελικά να δούμε σοβαρά το λεγόμενο θέμα της ανεργίας κατά πόσο είναι πραγματικό, τι είδους ανεργία έχουμε εφόσον στον αγροτικό και πρωτογενή τομέα έχουμε μεγάλη έλλειψη εργατικών χεριών.
    Ειδικά αυτή την περίοδο που έχουμε το μάζεμα της ελιάς, παρατηρείται τρομερή έλλειψη από Έλληνες εργάτες και θέτω δημόσια το ερώτημα γιατί δεν έρχονται όλοι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι άνεργοι να δουλέψουν στο μάζεμα της ελιάς;
   Μήπως αντί για <<ανεργία>> , έχουμε και ένα μεγάλο ποσοστό<< αεργίας>> και δεν τολμάμε να το πούμε;
    Ένα  φλέγον θέμα που πρέπει να απασχολήσει το υπουργείο εργασίας και ανάπτυξης, είναι παράδοξο οι καφετέριες, οι πλατείες, τις πρωινές ώρες να είναι γεμάτες από νέους και τα χωράφια μας να μαραζώνουν.
   Υπάρχει απάντηση, στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνήσεις εξάλειψαν τη λέξη παράγω μειώθηκαν τα εργατικά χέρια, γιατί τα αντικατέστησε η λέξη βολεύομαι η διορίζομαι   στο Δημόσιο τομέα.
    Θα πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα σε βάθος γιατί έχουμε ανεργία στην Ελλάδα, μήπως έχουμε επιλεκτική ανεργία; μήπως το μεγαλύτερο ποσοστό των λεγόμενων  ανέργων υποτιμάει κάποιες δουλειές; μήπως υπάρχει μια προτίμηση για δουλειές γραφείου; και με μόνιμη διαμονή πάντα στην πόλη και όχι στα χωριά και στην περιφέρεια;
    Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να συρρικνωθεί ο αγροτικός τομέας, να αφανισθεί η πρωτογενής παραγωγή και τελικά να θεωρείται υποτιμητικό να είσαι αγρότης η εργάτης στα χωράφια.
    Τα χρόνια της μεταπολίτευσης διακρίθηκαν από τις λεγόμενες πολιτικές του διανέμω ,  καταναλώνω, διορίζω, μεταφέρω εργατικά χέρια στις πόλεις, που το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν μη παραγωγικό αλλά παροχής υπηρεσιών.  
    Σχολές και πανεπιστήμια ασχολήθηκαν με το μάρκετινγκ και την πώληση.
   Οι δυο σοβαροί όροι <<Παράγω>>, <<Δημιουργώ>> και κατά συνέπεια φέρνω την ανάπτυξη έχει ξεχασθεί.
   Όταν η πολιτική  έπρεπε να αναβαθμισθεί  μορφωτικά, ηθικά , πολιτικά το σύνθημα που επικρατούσε ήταν <<παίξτε στο χρηματιστήριο για να πλουτίσετε>> .
    Σε μια χώρα που διακρίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι κατέχει ένα απέραντο λεξιλόγιο, κατέληξε να είναι φτωχοί , πάμπτωχη, όσων αφορά το λεξιλόγιο της ανάπτυξης, με συνέπεια να καταλήξουμε στα λεγόμενα μνημόνια και χωρίς να αποδοθούν ευθύνες για τα αίτια της πτώχευσης πουθενά.
    Απεναντίας ένα μεγάλο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, διεκδικεί σήμερα να βγάλει τη χώρα από την κρίση, την κρίση που αυτοί δημιούργησαν γιατί αυτοί ήταν οι διαχειριστές της χώρας τα προηγούμενα χρόνια.
   Η χώρα παρά την αρνητική εξέλιξη, είχε και διαθέτει τεράστια πλεονεκτήματα και δυνατότητες που καμία χώρα ευρωπαϊκή δεν διαθέτει.
    Η Ελλάδα δεν γνώρισε την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αλλά αντιμετωπίζει ακόμα τον ανταγωνισμό και την εχθρότητα των υπερβόρειων λαών.
   Μια Ελλάδα με πολλά Λιμάνια, με ζωντανή περιφέρεια, με σύγχρονο οδικό δίκτυο, με πρωτογενή τομέα, με έμφαση στην αγροτική παραγωγή, ανάδειξη του πολιτισμού μας , των μνημείων μας, θα ήταν μια άλλη Ελλάδα χωρίς μνημόνια.
    Μια Ελλάδα όμως με ανύπαρκτη συνδεσιμότητα, με ένα τριτοκοσμικό οδικό δίκτυο ειδικά στην περιφέρεια στερούμενη σιδηροδρομικού δικτύου στην Εθνική και Ευρωπαϊκή ενδοχώρα φυσικό είναι να είναι μια χώρα των μνημονίων.
    Μια Ελλάδα με μια ορθολογική κατανομή των Ευρωπαϊκών πακέτων θα ήταν επίσης μια άλλη Ελλάδα.
    Οι πολιτικές ομάδες δεν μπορούσαν να διακρίνουν το κοινό καλό, το εθνικό καλό, για όλους τους Έλληνες αλλά έβλεπαν πολύ κοντόφθαλμα πολύ κομματικά  πολύ ιδιωτικά.
    Χάσαμε το τραίνο των τροφίμων , συνέβηκε και αυτό προηγούμενη κυβέρνηση πριμοδοτούσε για το ξερίζωμα της αμπέλου.
    Γίναμε ένα έθνος που εγκατέλειψε τη γη του πούλησε το τσεμπέρι της μάνας του μόνο και μόνο για να ζήσει στην πόλη, κάνοντας δουλειές βοηθητικές χωρίς να παράγει.
    Τίθεται  το ερώτημα , τώρα τι κάνουμε;   
     Μπορούμε να κάνουμε, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε, να αναστηλώσουμε αυτόν τον ιστορικό τόπο. Η χώρα του πολιτισμού που γέννησε την λέξη αναστήλωση στερείται σήμερα στιλ.
    Στην Αρχαία Αθήνα ερχόντουσαν φοιτητές από όλα τα μέρη για να σπουδάσουν.
    Ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες, μας περιγράφει εξαίσια το φυσικό περιβάλλον, το σπουδαστικό με την  χαρακτηριστική φράση  <<όταν ο πλάτανος μουρμουρίζει στη φτελιά>>.
    Δυστυχώς σήμερα η Ελλάδα αντί να εισάγει φοιτητές να σπουδάσουν εδώ, εξάγει χιλιάδες στο εξωτερικό.
    Ο Πλάτανος και η φτελιά του Αριστοφάνη αντικαταστάθηκαν από το σίδερο, το τσιμέντο, την ασχήμια, τα αυθαίρετα, τη διαφθορά.
    Το χρέος δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά και πολιτικό, όσοι διαχειρίστηκαν  το δημόσιο χρήμα και τα Ευρωπαϊκά πακέτα οφείλουν μια απολογία, μια εξήγηση στον Ελληνικό λαό.
    Είμαστε ένα έθνος που θα μπορούσε να είναι ενεργειακό ELDORADO.
    Οι συνθήκες σήμερα επιβάλλουν ότι δεν μπορεί  να υπάρξει μια άλλου είδους οικονομική ανάπτυξη , χωρίς την ένταξη του αγροτικού χώρου.
    Δυστυχώς οι κυβερνήσεις αυτό το ιστορικό γεωφυσικό πλεονέκτημα δεν το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, απεναντίας το αγνοούν.  Ο αγροτικός χώρος πληρώνει την αδιαφορία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.
    Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί στην παγκόσμια κοινότητα με αυτή τη μορφή του δορυφορικού συγκεντρωτικού, και γραφειοκρατικού κράτους.
    Για να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να περάσουμε από το σύστημα Αθήνα στο σύστημα –Ελλάδα , αναδιοργανώνοντας τη διασπορά, την οικουμενική Ελλάδα, την περιφέρεια.
    Το εμπόδιο για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας είναι η απουσία Πολιτικής Παιδείας και διαλόγου με πρώτιστο θέμα το Παράγω , Δημιουργώ, Αναπτύσσω και ζωντανεύω την περιφέρεια.
    Δεν μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή δυνατότητα, σε καμία χώρα χωρίς πρωτογενή τομέα, χωρίς αξιοκρατία  που εκτός από πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χάλυβα φάρμακα, αυτοκίνητα,  εισάγει μέχρι ντομάτες, πατάτες λεμόνια, φρούτα, αλεύρι, κλπ  μια χώρα που δεν εκμεταλλεύεται τον φυσικό της πλούτο, μια χώρα που εξάγει την νεολαία της.
                               ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                                   (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)
                                           ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ

                                           13—12—2017.
ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ.  28-11-2017.
ΛΟΓΙΑ  ΩΡΙΜΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Μέτρησα τα χρόνια μου μετά τα 50+5 και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
 Κατέληξα ότι :
 Δεν θέλω δίπλα μου να κυριαρχεί ο φθόνος , η ζήλια, η κακία, τo  κουτσομπολιό, το μίσος η κακεντρέχεια,  η γκρίνια, μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν θέλω να κάνω παρέα με κακούς, ζηλιάρηδες , τοξικούς, αρνητικούς, θέλω μόνο θετικούς χαρακτήρες μεγάλωσα πια.
Δεν θέλω πια να βγαίνω για φαγητό με μόνο σκοπό για να φάω, αλλά για την παρέα και να δοκιμάσω τις γεύσεις του φαγητού τώρα πια.
Δεν θέλω γκρίνια, τσιγκουνιά, κακομοιριά, αλλά εσωτερική αρχοντιά, χαμόγελο, γέλιο… .θετικότητα
 Θέλω να μιλάω σε ανθρώπους που  με  κοιτάζουν στα μάτια.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε μια παρέα, που μόλις φύγει κάποιος να τον κουτσομπολεύουνε αρνητικά…
Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που φωνασκούν για να επιβληθούν η να τους ακούν οι δίπλα.
Δεν θέλω να αγαπώ  χωρίς να με αγαπάνε.
Δεν θέλω δίπλα μου να αιωρείται ο εγωϊσμός.
Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που κρίνουν χωρίς λογική, σωφροσύνη ,αλλά κρίνουν μόνο τα γεγονότα χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας.
Δεν θέλω δίπλα μου τους λεγόμενους κομματικοποιημένους , με κομματικό πάθος, αλλά  αυτούς που έχουν πολιτική παιδεία ,  ορθή αντίληψη και μπορούν να κρίνουν  τα γεγονότα με καθαρά λογικά αντικειμενικά κριτήρια. .
Δεν θέλω δίπλα μου οπαδούς που έχουν αχρωματοψία , αλλά τους πραγματικούς φιλάθλους.  
Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που παινεύουν  τα πλούτη τους , αλλά αυτοί που είναι πλούσιοι στην ψυχή και φιλότιμοι για ότι αφορά την ύλη και τα αισθήματα.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα σοκολάτες: τις  πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση και να τις τρώει μία μία και σιγά σιγά.

Τα χρόνια που μου  απομένουν πια μοιάζουν σαν τις  μικρές σοκολάτες που έχουν απομείνει χωρίς πλέον την αθώα και αυθόρμητη παιδική λαιμαργία.

Δεν έχω πια χρόνο για  συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες, χρηματοοικονομικά, στόχους οικονομικούς , με μοναδικό σκοπό να αυξήσουμε τα υλικά μας πλούτη.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για ανούσιες συζητήσεις που τελικά δεν καταλήγουν πουθενά.
Δεν μπορώ πια να ανέχομαι μάχες, διαπληκτισμούς, έντονες αντιπαραθέσεις, διαπληκτισμούς που μου θυμίζουν τον βούρκο.
Εξάλλου ο βούρκος είναι πεδίο μάχης μόνο για τα αγαπημένα μας συμπαθητικά  γουρουνάκια.
Δεν θέλω να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν έχουν αισθήματα και αγάπη μέσα τους.
 Δεν μπορώ τα μεγάλα λόγια , τις υπερβολές , τους εγωισμούς, τους λαϊκιστές.
 Δεν θέλω τώρα πια να συμμετέχω σε ανούσιες συζητήσεις χωρίς κανένα νόημα.
 Δεν θέλω δίπλα μου το κακό, που είναι βασικός παράγοντας της δυστυχίας , μόνο το καλό προάγει την συναισθηματική ψυχική υπόσταση κάνοντας τον άνθρωπο ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να  ανέχομαι  ανούσια και πονηρά αστεία.
Δεν θέλω πια να ντύνομαι καλά για να αρέσω στους άλλους αλλά μόνο σε μένα.
Δεν έχω πια χρόνο για να κάνω καμία αντιπαράθεση με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε παρέες  όπου πρυτανεύουν  οι υπερβολικοί   εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς ,  τους καιροσκόπους, τους συμφεροντολόγους, την αναξιοκρατία.

Δεν μπορώ πια να ανέχομαι την άποψη, την γνώμη, που δεν την ακολουθεί η γνώση.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ  αυτούς που δίνουν μάχη, χωρίς προσόντα, παιδεία, σπουδές, γνώσεις  και πλούσια βιογραφικά , μόνο και μόνο  για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
 Δεν θέλω δίπλα μου αυτούς που δεν  συζητούν  για το περιεχόμενο… την ουσία  αλλά μόνο   για την επικεφαλίδα και την εικόνα.
Τέλος με το τύπο μόνο του life stile

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τους φελλούς, τους δήθεν, τις επικεφαλίδες, αυτούς που μιλούν πολύ χωρίς να λένε τίποτα.

Ψάχνω πια για  την ουσία, η ψυχή, ο νους  μου βιάζεται…

 Τελικά  μου έχουν απομείνει  λίγες σοκολάτες στη σακούλα… θέλω να τις γλύψω  και να τις απολαύσω σιγά  σιγά … όπως όταν ήμουν μικρό παιδί.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση και μεγάλη καρδιά, με ψυχική ασφάλεια χωρίς να είναι κυνηγοί μόνο της ύλης.
Που μπορούν να γελούν ακόμα και  με τα λάθη τους.
Που να μπορούν να σε ταξιδέψουν  με τον νου και την σκέψη και όχι μόνο με τα ευρώ.
Που δεν επαίρονται και δεν καυχώνται για το θρίαμβό τους η την κάθε τους επιτυχία.
Που δεν ειρωνεύονται τον διπλανό τους.
Που δεν είναι αχάριστοι, εξάλλου την αχαριστία καλό είναι να την τιμούμε με την απουσία μας.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους , μοναδικό, και εκλεκτό.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους και τα λάθη τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δίκαιο, την ισότητα, την Δημοκρατία.Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να ζουν  μαζί με την αλήθεια , την ειλικρίνεια την ταπεινοφροσύνη.
Θέλω αληθινούς φίλους που να χαίρονται μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους, για την ευτυχία των άλλων, χωρίς να δηλητηριάζεται η ψυχή τους από ζήλια και φθόνο, ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς.
 Γιατί σπουδαίοι άνθρωποι που θα εγκατασταθούν στην καρδιά μας δεν θα φύγουν ποτέ.
 Ευτυχία είναι να παραμείνει ο καλός μας εαυτός και πιστέψτε με αυτοί που έχουν σημασία θα τα εκτιμήσουν.
Το ουσιώδες είναι  για αυτό που πασχίζουμε με αξιοπρέπεια ,  κόπο στη ζωή και όχι το τέρμα..
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους έμαθαν πόσο ωραίο είναι να    μεγαλώνει κανείς με αγάπη, έρωτα  και   απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, όχι για να αποκτήσω, αλλά μόνο για να ζήσω, να καλυτερέψω την ψυχή μου και να δημιουργήσω έναν τέτοιο ψυχικό πλούτο,  με την ένταση που μόνο η ωριμότητα, η εμπειρία της ζωής μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπό τώρα πια έχω.
 Να μην πάει χαμένη, ούτε να πετάξω, καμιά από τις σοκολάτες  που μου απομένουν… θέλω να τις γευτώ πόντο-πόντο, χιλιοστό του χιλιοστού και πολύ αργά.
 Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο γλυκές και  νόστιμες απ όσες έχω ήδη φάει στα παιδικά μου χρόνια.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος αυτής της διαδρομής, πλούσιος σε αισθήματα ικανοποιημένος να τα έχω καλά  και να βρίσκομαι  σε ηρεμία και  ειρήνη με τη συνείδησή μου  τους γύρω μου , την κοινωνία και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι  φίλε αναγνώστη και ο δικός σου δρόμος  να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσουμε όλοι στο τέλος της ίδιας διαδρομής…
 
<< Ονειρεύομαι να φυσάει άνεμος δυνατός… Να πάρει μακριά όλα τα σκουπίδια της ζωής μου>>
Νίκος Καζαντζάκης.

Το σκοτάδι, τη μαυρίλα, την μαύρη ψυχή, το κακό, δεν μπορείς ποτέ να τα πολεμήσεις με το σκοτάδι, μπορείς όμως να τα πολεμήσεις μόνο με το Φώς και την Αγάπη.
 
Τελικά στη ζωή αξίζει το Φώς της ψυχής, αυτό που είσαι εσωτερικά, η αύρα που θα αφήσεις και όχι τα υλικά που κατέχεις.

                                                  ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                              (φαρμακοποιός)
                                 28—11—2017.
                                               ΚΟΡΥΦΑΣΙΟ.



Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ.  27—07—2017.
ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΛΕΓΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.
   Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται λόγω των μειωμένων γεννήσεων και την αύξηση του  μεταναστευτικού ρεύματος, από τον ενεργό μας πληθυσμό προς τις χώρες της Ευρώπης  ,  μια διόγκωση του δημογραφικού, σε βάρος της χώρας μας.
   Σαν ενεργός πληθυσμός, οδεύουμε με μια καταπληκτική φθίνουσα πορεία που μαθηματικά σε βάθος χρόνου θα μας οδηγήσει σε μια μη ελεγχόμενη εθνική καταστροφή, με απρόβλεπτες διαστάσεις για όλο τον Ελληνισμό. Η γήρανση, η παρακμή, η έλλειψη ελληνικών εργατικών παραγωγικών χεριών, θα μηδενίσουν την δημιουργία και κάθε προοπτική για συνέχιση και πρόοδο του Ελληνικού έθνους.
   Τα δύο τελευταία χρόνια μία πόλη σχεδόν χάθηκε λόγω του μεταναστευτικού , τη μείωση των γεννήσεων και την αύξηση των θανάτων. Εάν η κατάσταση συνεχισθεί με αυτούς τους ρυθμούς το 2050 ίσως να είμαστε μια μεγάλη μειονότητα στη ίδια μας την χώρα.
   Αυτό που καταφέραμε το 1821 και το 1922 , ίσως θα κινδυνεύσουμε να το χάσουμε, 200 και 100 χρόνια μετά με ειρηνικά  μέσα. Δεν είναι υπερβολή όλα αυτά, αλλά σοβαρές έρευνες  κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου μέχρι το 2030.
     Ο πολιτικός κόσμος τι κάνει αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του  θέματος αυτού;
    Η κυβέρνηση επιβάλλεται πάνω από όλα να θέσει σαν πρώτο στόχο ένα μεγάλο όραμα, το 2030 η Ελλάδα να κατοικείται από 15 εκατομμύρια Έλληνες πού στην πλειοψηφία θα αποτελούνται από νέους ακμαίους, ενεργούς, δημιουργικούς, σφριγηλούς , παραγωγικούς δίδοντας μια συνέχεια σε αυτό εδώ το τόπο.
   Τα τελευταία χρόνια το ισοζύγιο ηλικιωμένων και νέων έχει διαταραχθεί ανησυχητικά. Το ποσοστό των ηλικιωμένων πάνω από 65 ετών έχει διπλασιασθεί σε σχέση με το σύνολο του Ελληνικού πληθυσμού.
    Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και ένα εξίσου μείζον θέμα που βιώνει η χώρα μας, την μέγιστη δημογραφική ανισορροπία. Η πλειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού κατοικεί στα αστικά κέντρα, στις πόλεις. Σχεδόν το ήμισυ των κατοίκων μας βρίσκεται στην Αθήνα, ένα μεγάλο ζήτημα που επιβραδύνει τον πρωτογενή τομέα  την κοινωνική και την οικονομική ισορροπία της κοινωνίας μας.
    Στα αστικά κέντρα διαμένουν  σχεδόν το 75% του Ελληνικού πληθυσμού, όπου το μεγαλύτερο μέρος απασχολείται στην παροχή υπηρεσιών και όχι στην παραγωγή πλούτου.
    Είμαστε η μοναδική χώρα που πρωτοτυπούμε στην έλλειψη της περιφερειακής ανάπτυξης. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν παρατηρείται αυτός ο άγριος υδροκεφαλισμός των αστικών κέντρων, με την παράλληλη συρρίκνωση και ερημοποίηση της περιφέρειας . Σε καμία χώρα δεν παρατηρείται  μια τόσο μεγάλη εγκατάλειψη, μιας τόσο παραγωγικής  γης.
     Η άγνοια του δημογραφικού προβλήματος σε βάθος χρόνου θα οδηγήσει τη χώρα μας σε Εθνική καταστροφή , η οποία με την έλευση των λαθρομεταναστών, θα έχει απρόβλεπτες και μη ανατρέψιμες επικίνδυνες εθνικές και θρησκευτικές    συνθήκες.
   Δεν θα είναι τιμή μας σαν Έλληνες, να δώσουμε το δικαίωμα στους ιστορικούς του μέλλοντος να γράφουν για εμάς , όπως έχουν τιμήσει την παγκόσμια ιστορία με την εξαφάνιση των <<Ίνκας >> μια  φυλή με έναν λαμπρό πολιτισμό. Πρέπει σαν βασικό στόχο να θέσουμε την ύπαρξη και την συνέχιση του Ελληνισμού. Γιατί όπως είπαν οι Ίνκας : << Η πατρίδα δεν είναι κάτι που κληρονομείς  από τους γονείς σου, αλλά τη δανείζεσαι από τα παιδιά σου>>. Και ότι δανειζόμαστε ειδικά και από τα παιδιά μας θα πρέπει να το φυλάμε και να το τιμάμε σαν κόρη οφθαλμού.
   Εάν ανατρέξουμε στις υποσημειώσεις της ιστορίας θα δούμε ότι είναι γεμάτη από ερείπια λαών και Εθνών που χάθηκαν από το προσκήνιο λόγω δημογραφικών κρίσεων.
     Το ζήτημα αυτό παίρνει πιο σοβαρές διαστάσεις εάν λάβουμε υπόψη ότι σαν κράτος με τέτοια οικονομικά προβλήματα, έχουμε απεμπολήσει την κυριαρχία μας και έχουμε καταστεί υποχείριο των αγορών αδυνατώντας τυπικά να ασκήσουμε εθνική πολιτική και να φυλάξουμε και τα σύνορα μας.  
    Τα στοιχεία και η σκληρή πραγματικότητα μας δείχνουν μια τρομακτική κοινωνική κατάρρευση, που θα παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Προϊόν των μνημονίων ήταν η εκτίναξη των θανάτων και η κατάρρευση των γεννήσεων.
    Με τον τρόπο αυτό η γήρανση του πληθυσμού αυξήθηκε τρομακτικά. Κάτι που έχει να γνωρίσει ο Ελληνικός λαός από την εποχή του πολέμου.
    Με την μόνη διαφορά όμως ότι τότε παρά τα εκατοντάδες θύματα, ένα σημαντικό μέρος καλύφθηκε από τις γεννήσεις.
    Αδιάψευστο δείγμα υψηλού πατριωτικού ηθικού και ελπίδας για ένα μαχόμενο λαό.
     Σήμερα οι δανειστές μας Ευρωπαίοι,  κατόρθωσαν να σπάσουν το ηθικό, την ελπίδα, των Ελλήνων και να καταφέρουν αυτό που δεν κατόρθωσαν στο παρελθόν.
     Δυστυχώς οι οικονομική κρίση, μας έχει κάνει να έχουμε εθισθεί στο προσωπικό βόλεμα, την επιβίωση στην αδιαφορία για τον διπλανό μας και γενικότερα για το σύνολο της  κοινωνίας.
    Αυτά είναι σημάδια που δεν προάγουν καμία κοινωνία , αλλά οδηγούν σε κοινωνική και εθνική καταστροφή.
    Η κυβέρνηση για να καταπολεμήσει το δημογραφικό πρέπει επειγόντως να θεσπίσει άμεσα, τώρα μια σειρά μέτρων που να προάγουν την αύξηση των γεννήσεων, δίδοντας περισσότερες παροχές στο χώρο της υγείας, στους πολύτεκνους  και κίνητρα έτσι ώστε ο ενεργός μας πληθυσμός να μένει και να δραστηριοποιείται στο τόπο που γεννήθηκε.
     Το κράτος πρέπει εντατικοποιηθεί σε μια μέγιστη προσπάθεια που σκοπό θα έχει να επαναπατριστούν οι νέοι μας που έφυγαν στο εξωτερικό, αλλά και οι ελληνικές οικογένειες που διαμένουν στο εξωτερικό και θα ήθελαν να επιστρέψουν στη μητέρα γη.
     Το μείζον αυτό θέμα πρέπει να είναι ευθύνη όλων μας, έτσι ώστε να τεθεί στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας, με βασικό στόχο την μείωση της υπογεννητικότητας και την αύξηση του Ελληνικού πληθυσμού.
                              ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
                                 (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)  
                             ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ  27 –07—2017.