ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  13—12—2017.

ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ.

   Εάν ζούσε σήμερα ο Αριστοτέλης , σίγουρα θα μας έλεγε ότι με  τον πολιτικό λόγο που επικρατεί , δεν μπορείς να οικοδομήσεις μια υγιή κοινωνία.

   Η  κοινωνική συγκυρία όπως έχει διαμορφωθεί πλέον δεν αναζητεί πολίτες που κατέχονται μόνο από τηλεοπτική η άλλου τύπου διασημότητα να την εκπροσωπήσει , η απογόνους πολιτικών οικογενειών έχει ανάγκη από στελέχη και πολίτες που έχουν  πλούσιο βιογραφικό, ένσημα εργασίας, δημιουργίας στον παραγωγικό εργασιακό  και κοινωνικό τομέα.

   Θα πρέπει να αρχίσει τώρα πλέον μια σοβαρή συζήτηση για την εκπαίδευση, την παιδεία, την ανάπτυξη, τον πρωτογενή τομέα, την Ελληνική πολιτική παιδεία.

    Θα πρέπει τελικά να δούμε σοβαρά το λεγόμενο θέμα της ανεργίας κατά πόσο είναι πραγματικό, τι είδους ανεργία έχουμε εφόσον στον αγροτικό και πρωτογενή τομέα έχουμε μεγάλη έλλειψη εργατικών χεριών.

    Ειδικά αυτή την περίοδο που έχουμε το μάζεμα της ελιάς, παρατηρείται τρομερή έλλειψη από Έλληνες εργάτες και θέτω δημόσια το ερώτημα γιατί δεν έρχονται όλοι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι άνεργοι να δουλέψουν στο μάζεμα της ελιάς;

   Μήπως αντί για <<ανεργία>> , έχουμε και ένα μεγάλο ποσοστό<< αεργίας>> και δεν τολμάμε να το πούμε;

    Ένα  φλέγον θέμα που πρέπει να απασχολήσει το υπουργείο εργασίας και ανάπτυξης, είναι παράδοξο οι καφετέριες, οι πλατείες, τις πρωινές ώρες να είναι γεμάτες από νέους και τα χωράφια μας να μαραζώνουν.

   Υπάρχει απάντηση, στα χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνήσεις εξάλειψαν τη λέξη παράγω μειώθηκαν τα εργατικά χέρια, γιατί τα αντικατέστησε η λέξη βολεύομαι η διορίζομαι   στο Δημόσιο τομέα.

    Θα πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή κουβέντα σε βάθος γιατί έχουμε ανεργία στην Ελλάδα, μήπως έχουμε επιλεκτική ανεργία; μήπως το μεγαλύτερο ποσοστό των λεγόμενων  ανέργων υποτιμάει κάποιες δουλειές; μήπως υπάρχει μια προτίμηση για δουλειές γραφείου; και με μόνιμη διαμονή πάντα στην πόλη και όχι στα χωριά και στην περιφέρεια;

    Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να συρρικνωθεί ο αγροτικός τομέας, να αφανισθεί η πρωτογενής παραγωγή και τελικά να θεωρείται υποτιμητικό να είσαι αγρότης η εργάτης στα χωράφια.

    Τα χρόνια της μεταπολίτευσης διακρίθηκαν από τις λεγόμενες πολιτικές του διανέμω ,  καταναλώνω, διορίζω, μεταφέρω εργατικά χέρια στις πόλεις, που το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν μη παραγωγικό αλλά παροχής υπηρεσιών.  

    Σχολές και πανεπιστήμια ασχολήθηκαν με το μάρκετινγκ και την πώληση.

   Οι δυο σοβαροί όροι <<Παράγω>>, <<Δημιουργώ>> και κατά συνέπεια φέρνω την ανάπτυξη έχει ξεχασθεί.

   Όταν η πολιτική  έπρεπε να αναβαθμισθεί  μορφωτικά, ηθικά , πολιτικά το σύνθημα που επικρατούσε ήταν <<παίξτε στο χρηματιστήριο για να πλουτίσετε>> .

    Σε μια χώρα που διακρίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι κατέχει ένα απέραντο λεξιλόγιο, κατέληξε να είναι φτωχοί , πάμπτωχη, όσων αφορά το λεξιλόγιο της ανάπτυξης, με συνέπεια να καταλήξουμε στα λεγόμενα μνημόνια και χωρίς να αποδοθούν ευθύνες για τα αίτια της πτώχευσης πουθενά.

    Απεναντίας ένα μεγάλο ποσοστό του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, διεκδικεί σήμερα να βγάλει τη χώρα από την κρίση, την κρίση που αυτοί δημιούργησαν γιατί αυτοί ήταν οι διαχειριστές της χώρας τα προηγούμενα χρόνια.

   Η χώρα παρά την αρνητική εξέλιξη, είχε και διαθέτει τεράστια πλεονεκτήματα και δυνατότητες που καμία χώρα ευρωπαϊκή δεν διαθέτει.

    Η Ελλάδα δεν γνώρισε την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αλλά αντιμετωπίζει ακόμα τον ανταγωνισμό και την εχθρότητα των υπερβόρειων λαών.

   Μια Ελλάδα με πολλά Λιμάνια, με ζωντανή περιφέρεια, με σύγχρονο οδικό δίκτυο, με πρωτογενή τομέα, με έμφαση στην αγροτική παραγωγή, ανάδειξη του πολιτισμού μας , των μνημείων μας, θα ήταν μια άλλη Ελλάδα χωρίς μνημόνια.

    Μια Ελλάδα όμως με ανύπαρκτη συνδεσιμότητα, με ένα τριτοκοσμικό οδικό δίκτυο ειδικά στην περιφέρεια στερούμενη σιδηροδρομικού δικτύου στην Εθνική και Ευρωπαϊκή ενδοχώρα φυσικό είναι να είναι μια χώρα των μνημονίων.

    Μια Ελλάδα με μια ορθολογική κατανομή των Ευρωπαϊκών πακέτων θα ήταν επίσης μια άλλη Ελλάδα.

    Οι πολιτικές ομάδες δεν μπορούσαν να διακρίνουν το κοινό καλό, το εθνικό καλό, για όλους τους Έλληνες αλλά έβλεπαν πολύ κοντόφθαλμα πολύ κομματικά  πολύ ιδιωτικά.

    Χάσαμε το τραίνο των τροφίμων , συνέβηκε και αυτό προηγούμενη κυβέρνηση πριμοδοτούσε για το ξερίζωμα της αμπέλου.

    Γίναμε ένα έθνος που εγκατέλειψε τη γη του πούλησε το τσεμπέρι της μάνας του μόνο και μόνο για να ζήσει στην πόλη, κάνοντας δουλειές βοηθητικές χωρίς να παράγει.

    Τίθεται  το ερώτημα , τώρα τι κάνουμε;   

     Μπορούμε να κάνουμε, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε, να αναστηλώσουμε αυτόν τον ιστορικό τόπο. Η χώρα του πολιτισμού που γέννησε την λέξη αναστήλωση στερείται σήμερα στιλ.

    Στην Αρχαία Αθήνα ερχόντουσαν φοιτητές από όλα τα μέρη για να σπουδάσουν.

    Ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες, μας περιγράφει εξαίσια το φυσικό περιβάλλον, το σπουδαστικό με την  χαρακτηριστική φράση  <<όταν ο πλάτανος μουρμουρίζει στη φτελιά>>.

    Δυστυχώς σήμερα η Ελλάδα αντί να εισάγει φοιτητές να σπουδάσουν εδώ, εξάγει χιλιάδες στο εξωτερικό.

    Ο Πλάτανος και η φτελιά του Αριστοφάνη αντικαταστάθηκαν από το σίδερο, το τσιμέντο, την ασχήμια, τα αυθαίρετα, τη διαφθορά.

    Το χρέος δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά και πολιτικό, όσοι διαχειρίστηκαν  το δημόσιο χρήμα και τα Ευρωπαϊκά πακέτα οφείλουν μια απολογία, μια εξήγηση στον Ελληνικό λαό.

    Είμαστε ένα έθνος που θα μπορούσε να είναι ενεργειακό ELDORADO.

    Οι συνθήκες σήμερα επιβάλλουν ότι δεν μπορεί  να υπάρξει μια άλλου είδους οικονομική ανάπτυξη , χωρίς την ένταξη του αγροτικού χώρου.

    Δυστυχώς οι κυβερνήσεις αυτό το ιστορικό γεωφυσικό πλεονέκτημα δεν το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, απεναντίας το αγνοούν.  Ο αγροτικός χώρος πληρώνει την αδιαφορία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.

    Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί στην παγκόσμια κοινότητα με αυτή τη μορφή του δορυφορικού συγκεντρωτικού, και γραφειοκρατικού κράτους.

    Για να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης πρέπει να περάσουμε από το σύστημα Αθήνα στο σύστημα –Ελλάδα , αναδιοργανώνοντας τη διασπορά, την οικουμενική Ελλάδα, την περιφέρεια.

    Το εμπόδιο για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας είναι η απουσία Πολιτικής Παιδείας και διαλόγου με πρώτιστο θέμα το Παράγω , Δημιουργώ, Αναπτύσσω και ζωντανεύω την περιφέρεια.

    Δεν μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή δυνατότητα, σε καμία χώρα χωρίς πρωτογενή τομέα, χωρίς αξιοκρατία  που εκτός από πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χάλυβα φάρμακα, αυτοκίνητα,  εισάγει μέχρι ντομάτες, πατάτες λεμόνια, φρούτα, αλεύρι, κλπ  μια χώρα που δεν εκμεταλλεύεται τον φυσικό της πλούτο, μια χώρα που εξάγει την νεολαία της.

                               ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ

                                   (ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ)

                                           ΚΟΡΥΦΑΣΙΟΝ

                                           13—12—2017.