ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ.  28-11-2017.

ΛΟΓΙΑ  ΩΡΙΜΑ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Μέτρησα τα χρόνια μου μετά τα 50+5 και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

 Κατέληξα ότι :

 Δεν θέλω δίπλα μου να κυριαρχεί ο φθόνος , η ζήλια, η κακία, τo  κουτσομπολιό, το μίσος η κακεντρέχεια,  η γκρίνια, μεταξύ των ανθρώπων.

Δεν θέλω να κάνω παρέα με κακούς, ζηλιάρηδες , τοξικούς, αρνητικούς, θέλω μόνο θετικούς χαρακτήρες μεγάλωσα πια.

Δεν θέλω πια να βγαίνω για φαγητό με μόνο σκοπό για να φάω, αλλά για την παρέα και να δοκιμάσω τις γεύσεις του φαγητού τώρα πια.

Δεν θέλω γκρίνια, τσιγκουνιά, κακομοιριά, αλλά εσωτερική αρχοντιά, χαμόγελο, γέλιο… .θετικότητα

 Θέλω να μιλάω σε ανθρώπους που  με  κοιτάζουν στα μάτια.

Δεν θέλω να βρίσκομαι σε μια παρέα, που μόλις φύγει κάποιος να τον κουτσομπολεύουνε αρνητικά…

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που φωνασκούν για να επιβληθούν η να τους ακούν οι δίπλα.

Δεν θέλω να αγαπώ  χωρίς να με αγαπάνε.

Δεν θέλω δίπλα μου να αιωρείται ο εγωϊσμός.

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που κρίνουν χωρίς λογική, σωφροσύνη ,αλλά κρίνουν μόνο τα γεγονότα χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας.

Δεν θέλω δίπλα μου τους λεγόμενους κομματικοποιημένους , με κομματικό πάθος, αλλά  αυτούς που έχουν πολιτική παιδεία ,  ορθή αντίληψη και μπορούν να κρίνουν  τα γεγονότα με καθαρά λογικά αντικειμενικά κριτήρια. .

Δεν θέλω δίπλα μου οπαδούς που έχουν αχρωματοψία , αλλά τους πραγματικούς φιλάθλους.  

Δεν θέλω δίπλα μου ανθρώπους που παινεύουν  τα πλούτη τους , αλλά αυτοί που είναι πλούσιοι στην ψυχή και φιλότιμοι για ότι αφορά την ύλη και τα αισθήματα.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα σοκολάτες: τις  πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση και να τις τρώει μία μία και σιγά σιγά.

Τα χρόνια που μου  απομένουν πια μοιάζουν σαν τις  μικρές σοκολάτες που έχουν απομείνει χωρίς πλέον την αθώα και αυθόρμητη παιδική λαιμαργία.

Δεν έχω πια χρόνο για  συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες, χρηματοοικονομικά, στόχους οικονομικούς , με μοναδικό σκοπό να αυξήσουμε τα υλικά μας πλούτη.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για ανούσιες συζητήσεις που τελικά δεν καταλήγουν πουθενά.

Δεν μπορώ πια να ανέχομαι μάχες, διαπληκτισμούς, έντονες αντιπαραθέσεις, διαπληκτισμούς που μου θυμίζουν τον βούρκο.

Εξάλλου ο βούρκος είναι πεδίο μάχης μόνο για τα αγαπημένα μας συμπαθητικά  γουρουνάκια.

Δεν θέλω να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν έχουν αισθήματα και αγάπη μέσα τους.

 Δεν μπορώ τα μεγάλα λόγια , τις υπερβολές , τους εγωισμούς, τους λαϊκιστές.

 Δεν θέλω τώρα πια να συμμετέχω σε ανούσιες συζητήσεις χωρίς κανένα νόημα.

 Δεν θέλω δίπλα μου το κακό, που είναι βασικός παράγοντας της δυστυχίας , μόνο το καλό προάγει την συναισθηματική ψυχική υπόσταση κάνοντας τον άνθρωπο ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να  ανέχομαι  ανούσια και πονηρά αστεία.

Δεν θέλω πια να ντύνομαι καλά για να αρέσω στους άλλους αλλά μόνο σε μένα.

Δεν έχω πια χρόνο για να κάνω καμία αντιπαράθεση με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε παρέες  όπου πρυτανεύουν  οι υπερβολικοί   εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς ,  τους καιροσκόπους, τους συμφεροντολόγους, την αναξιοκρατία.

Δεν μπορώ πια να ανέχομαι την άποψη, την γνώμη, που δεν την ακολουθεί η γνώση.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ  αυτούς που δίνουν μάχη, χωρίς προσόντα, παιδεία, σπουδές, γνώσεις  και πλούσια βιογραφικά , μόνο και μόνο  για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

 Δεν θέλω δίπλα μου αυτούς που δεν  συζητούν  για το περιεχόμενο… την ουσία  αλλά μόνο   για την επικεφαλίδα και την εικόνα.

Τέλος με το τύπο μόνο του life stile …

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τους φελλούς, τους δήθεν, τις επικεφαλίδες, αυτούς που μιλούν πολύ χωρίς να λένε τίποτα.

Ψάχνω πια για  την ουσία, η ψυχή, ο νους  μου βιάζεται…

 Τελικά  μου έχουν απομείνει  λίγες σοκολάτες στη σακούλα… θέλω να τις γλύψω  και να τις απολαύσω σιγά  σιγά … όπως όταν ήμουν μικρό παιδί.

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση και μεγάλη καρδιά, με ψυχική ασφάλεια χωρίς να είναι κυνηγοί μόνο της ύλης.

Που μπορούν να γελούν ακόμα και  με τα λάθη τους.

Που να μπορούν να σε ταξιδέψουν  με τον νου και την σκέψη και όχι μόνο με τα ευρώ.

Που δεν επαίρονται και δεν καυχώνται για το θρίαμβό τους η την κάθε τους επιτυχία.

Που δεν ειρωνεύονται τον διπλανό τους.

Που δεν είναι αχάριστοι, εξάλλου την αχαριστία καλό είναι να την τιμούμε με την απουσία μας.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους , μοναδικό, και εκλεκτό.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους και τα λάθη τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δίκαιο, την ισότητα, την Δημοκρατία.Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να ζουν  μαζί με την αλήθεια , την ειλικρίνεια την ταπεινοφροσύνη.

Θέλω αληθινούς φίλους που να χαίρονται μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους, για την ευτυχία των άλλων, χωρίς να δηλητηριάζεται η ψυχή τους από ζήλια και φθόνο, ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς.

 Γιατί σπουδαίοι άνθρωποι που θα εγκατασταθούν στην καρδιά μας δεν θα φύγουν ποτέ.

 Ευτυχία είναι να παραμείνει ο καλός μας εαυτός και πιστέψτε με αυτοί που έχουν σημασία θα τα εκτιμήσουν.

Το ουσιώδες είναι  για αυτό που πασχίζουμε με αξιοπρέπεια ,  κόπο στη ζωή και όχι το τέρμα..

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους έμαθαν πόσο ωραίο είναι να    μεγαλώνει κανείς με αγάπη, έρωτα  και   απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, όχι για να αποκτήσω, αλλά μόνο για να ζήσω, να καλυτερέψω την ψυχή μου και να δημιουργήσω έναν τέτοιο ψυχικό πλούτο,  με την ένταση που μόνο η ωριμότητα, η εμπειρία της ζωής μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπό τώρα πια έχω.

 Να μην πάει χαμένη, ούτε να πετάξω, καμιά από τις σοκολάτες  που μου απομένουν… θέλω να τις γευτώ πόντο-πόντο, χιλιοστό του χιλιοστού και πολύ αργά.

 Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο γλυκές και  νόστιμες απ όσες έχω ήδη φάει στα παιδικά μου χρόνια.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος αυτής της διαδρομής, πλούσιος σε αισθήματα ικανοποιημένος να τα έχω καλά  και να βρίσκομαι  σε ηρεμία και  ειρήνη με τη συνείδησή μου  τους γύρω μου , την κοινωνία και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι  φίλε αναγνώστη και ο δικός σου δρόμος  να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσουμε όλοι στο τέλος της ίδιας διαδρομής…

 
<< Ονειρεύομαι να φυσάει άνεμος δυνατός… Να πάρει μακριά όλα τα σκουπίδια της ζωής μου>>

Νίκος Καζαντζάκης.

Το σκοτάδι, τη μαυρίλα, την μαύρη ψυχή, το κακό, δεν μπορείς ποτέ να τα πολεμήσεις με το σκοτάδι, μπορείς όμως να τα πολεμήσεις μόνο με το Φώς και την Αγάπη.

 

Τελικά στη ζωή αξίζει το Φώς της ψυχής, αυτό που είσαι εσωτερικά, η αύρα που θα αφήσεις και όχι τα υλικά που κατέχεις.

                                                  ΚΑΡΜΙΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ

                              (φαρμακοποιός)

                                 28—11—2017.

                                               ΚΟΡΥΦΑΣΙΟ.